Rozdział 4 "Odi Et Amo"

"Świat jest teatrem, 

aktorami ludzie,

którzy kolejno wchodzą i znikają."

______________________________

- Powiadom pana, że już przybyłem i będę czekać w salonie - powiedział wyjątkowo ostrym tonem, a przestraszony skrzat skłonił się nisko i zniknął jak najszybciej się dało. Starszy czarodziej skierował się wolnym krokiem do obszernego salonu. Rozsiadł się wygodnie i czekał na swojego przyjaciela. Po kilku minutach wpadł do salonu jak burza.

- Czego chcesz? Zajęty jestem, więc może do cholery byś mi nie przeszkadzał? - warknął na przywitanie.

- Waldy nie gorączkuj się tak, przyszedłem porozmawiać - westchnął cicho. Przyglądał się Grinniemu i nie mógł oderwać od niego wzroku. Podobał mu się od samego początku, jednak tamten zdawał się tego nie zauważać. Przewrócił oczami i oparł się o fotel.

- O czym. Chyba ostatnio wszystko dokładnie omówiliśmy. Czyż nie?

Spytał z kpiną w głosie.

- Tak, ale nie o to mi chodzi, a o tiarę... próbowała się wydostać z gabinetu. Na szczęście w porę zorientowałem się co się dzieje i ją zamknąłem.

Słysząc to Grin od razu się spiął. 

- Bardzo zależy jej na tych dwóch uczniach...

- Nie możesz do tego dopuścić rozumiesz?! - wykrzyknął wzburzony. - Nie obchodzi mnie czy naprawdę się pomyliła czy nie. Ona widziała twoje myśli... Jest dla nas zagrożeniem, trzeba ją wyeliminować jak najszybciej się da. Rozumiesz?

- Tak rozumiem, ale to nie takie proste. 

- Nie obchodzi mnie to. Po prostu nic nie może się wydać. 

Warknął po raz ostatni i wyszedł z pokoju trzaskając za sobą drzwiami.

***

Znów jej się to śniło. Po raz kolejny... 
Siedziała na łóżku przyciskając nogi do piersi. Łzy leciały jej bezwiednie po twarzy. Kołysała się w przód i w tył. Oczy miała cały czas szeroko otwarte, bała się zasnąć na nowo, bała się zamknąć oczy i po raz kolejny zobaczyć swój realistyczny koszmar. Zobaczyć tą dziewczynę która uciekała przed potworami. Obserwować i patrzeć na nią z boku, nie potrafiąc pomóc, a nawet się ruszyć. Patrzeć jak upada, jak się załamuje. Jak potwory się do niej zbliżają i wyciągają swoje długie, szponiaste ręce z zamiarem dotknięcia jej. Dziewczyna siedziała na ziemi i cicho szlochała. Patrzyła na to z bólem. Nie mogła jej pomóc, a tak bardzo chciała chociaż do niej zawołać, ostrzec ją. Słyszała jej krzyk, który do teraz dźwięczy jej w uszach. Słyszała jęki agonii, bólu. 
Kołysała się w przyd i w tył nie potrafiąc pozbyć się głosów z głowy. Nie potrafiąc pozbyć się ostatniego momentu, po którym obudziła się cała spocona, o trzeciej nad ranem. Widziała jak ją ranią, krzywdzą i wtedy usłyszała jedno zdanie, które było skierowane prosto do niej. 'Miałaś mi pomóc, chronić... a ty tylko stoisz i patrzysz jak umieram...' Dopiero wtedy upadła i zaniosła się szlochem, nie chciała by ktoś przez nią cierpiał. Spojrzała przez załzawione oczy na dziewczynę, która patrzyła prosto na nią gdy życie powoli z niej uciekało...
Wtedy się obudziła, a mimo to nie potrafiła pozbyć się tych wszystkich obrazów, dźwięków, przeżywając to wszystko od nowa. 
Wdech i wydech, starała się uspokoić. Łzy już nie płynęły, zostawiły po sobie tylko ślad w postaci zaczerwienionych i podpuchniętych oczu. Spojrzała na zegarek była 5:30 nad ranem, już nie zaśnie. Powoli wstała z łóżka i na palcach skierowała się do łazienki, aby zatuszować pozostałości po męczącej nocy. Nikt nie wiedział o tym, że czasem nawiedzają ją koszmary, nikt nie miał prawa wiedzieć. Nie chciała litości, współczujących spojrzeń. Nachyliła się nad umywalką. Powoli traciła kontrolę i to ją frustrowało. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Zobaczyła w nim strasznie bladą rudą dziewczynę, z potarganymi włosami i wielkimi worami pod oczami. 
Umyła się w zimnej wodzie co trochę ją orzeźwiło. Pomalowała się, zakrywając pod makijażem wszystko co mogłoby zwrócić uwagę, wątpliwości i jakiekolwiek niechciane pytania. Na twarz przywdziała uśmiech, co prawda wymuszony, ale to było lepsze nic nic. 
Wyszła z łazienki, dziewczyny z jej pokoju jeszcze spały, więc skierowała się do Wielkiej Sali.

***

- Czego chcesz Rossi?! - warknął młody Snape. Ten tylko uniósł brwi i uśmiechnął się drwiąco.

- Słyszałem mój drogi Aaraonie, że zacząłeś pracować w Hogwarcie. Na jakiej to posadzie? 

Snape przewrócił oczami.

- Po co ci to wiedzieć do cholery? 

Kevin zrobił smutną minę i podszedł do niego wolnym krokiem. Dzieliły ich milimetry. 

- Mi nie powiesz? - wyszeptał mu do ucha, a Aaraona przeszedł dreszcz. Otworzył oczy z przerażenia. 'Nie, nie, nie' myślał gorączkowo i się od niego gwałtownie odsunął, tak że aż wpadł na krzesło i z łoskotem upadł na ziemię. Zaklął siarczyście. Kevin stał i obserwował to dusząc się ze śmiechu.

Wstał i otrzepał swoje szaty, zmierzył morderczym spojrzeniem kolegę.

- Tyy... - warczał. - Jeszcze jedno słowo, a cię wykastruję! - wrzeszczał wymachują zamaszyście rękami. - Jesteś aroganckim, zapatrzonym w siebie dupkiem! Jak to w ogóle możliwe, że się kolegujemy?! Mam ciebie i tych twoich durnych żartów już po dziurki w nosie! 

Wyszedł szybko, zamykając za sobą drzwi.

Kevin stał zaskoczony. Snape po mimo charakteru nigdy nie wybuchał bez powodu. Był opanowany, skryty. Nigdy nie ujawniał swoich emocji. Coś się musiało stać i to nie jest byle co, że tak bardzo rozdrażniło Aaraona. Wyszedł z komnaty za nim i wpadł do pokoju gościnnego, gdzie siedziały roześmiane kobiety. 

- Był tu Snape?

Spojrzały na niego zdziwione.

- Nie - odpowiedziała Narcyza. - A coś się stało?

- Nie, nic. Dzięki.

Wypadł z pomieszczenia.To mu się zdecydowanie nie podobało. Snape się tak nie zachowywał. Nigdy.

***

- Halo...?

- No hej jak tam? - odezwał się głos w słuchawce. To był pierwszy telefon od dawna więc zdziwiła się gdy, koleżanki z pokoju zaczęły się skarżyć na 'upierdliwą' melodyjkę dzwonka.

Zmarszczyła brwi nie miała pojęcia z kim rozmawia.

- Przepraszam, a czy my się znamy? 

W telefonie nastała głucha cisza, po czym nieznajomy wybuchnął śmiechem. Po chwili odchrząknął i z powaga na jaką było go w tym momencie stać odpowiedział.

- Tak znamy się Miona. Mówi Ross. A konkretniej gdyby Ci to nic nie mówiło to Ross Goldstein.

Otworzyła usta ze zdziwienia. Pamiętała tego chłopaka doskonale. Był jej najlepszym przyjacielem. Niestety przez szkołę ich stosunki się ochłodziły.

- Halo? Jesteś? - spytał zaniepokojony ciszą jaka nastała.

- Tak, tak - powiedziała szybko otrząsając się z oszołomienia. - Co tam u ciebie?

- Wszystko w jak najlepszym porządku, dzwonię bo chciałem ci powiedzieć, że tęsknię za tobą mała... Chciałbym cię zobaczyć, pogadać, tak dawno się nie widzieliśmy, że pewnie nawet cię nie poznam...

Zaśmiała się.

- Wcale nie zmieniłam się tak bardzo. A tak poza tym też za tobą tęsknie, za chłopakami również... Może kiedyś uda nam się gdzieś spotkać. 

- Wierzę, że będzie to szybciej niż myślisz... - powiedział ze śmiechem.

- Mam taką nadzieję...

- Ja to wiem - przerwał jej, ale usłyszała że się uśmiecha. - Do zobaczenia mała - pożegnał się z nią i nie czekając na to aż odpowie, zakończył połączenie.
Hermiona siedziała i z uśmiechem patrzyła się na trzymany przez nią telefon. Jedna rozmowa, a jak potrafiła dodać człowiekowi otuchy. Nagle zalała ją fala wspomnień...

" - Ross!!! No chodź już! Bo się spóźnimy! - krzyczała ze śmiechem około dziesięcioletnia dziewczynka. Biegła przez plac zabaw w stronę osiedla, na którym mieszkała. 
- No już, już idę mamo...! - krzyknął z ironią i sam się zaśmiał. Pobiegł w jej kierunku, lecz takiej małej niepozornej dziewczynce, trzeba było przyznać, że jest bardzo szybka. Pod dom dobiegli w tym samym czasie. 
- Wygrałam! - krzyknęła i pokazała język zdyszanemu koledze. Spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami. 
- Właśnie, że nie! Bo ja wygrałem! - krzyknął wzburzony, po czym zaczął łaskotać dziewczynkę. "

" Patrzyła na niego ze smutkiem i żalem w oczach. 
- Co się stało? - spytał wyraźnie zmartwiony chłopak. Widział, że jego przyjaciółkę coś gnębi. Westchnęła cicho.
- Nie przerywaj mi... dobrze?
Skinął głową i uważnie wsłuchał się w każde mówione przez nią słowo, a z chwili na chwilę czuł się coraz bardziej przygnębiony. 
- Bo rodzice znaleźli mi szkołę. Jest to bardzo dobra szkoła. Tylko niestety muszę wyjechać na rok szkolny bo znajduje się daleko stąd... Będę tam mieszkała w internacie, a na święta i wakacje wracała do domu. 
Spojrzała Rossowi w oczy. Okropnie czuła się okłamując przyjaciela. Lecz jak miała mu powiedzieć, że jest inna? Że idzie do szkoły dla czarownic i czarodziei...? Zapewne by ją wyśmiał i zaczął uważać za pomyloną, a tego bardzo nie chciała. Zresztą nawet rodzice, radzili jej by nikomu tego nie mówiła. 
- Musisz tam jechać? - wyszeptał cicho, spuszczając głowę. 
- To dla mnie niebywała okazja, nie mogę jej zmarnować...
Podniósł głowę i zaczął ją świdrować swoim przenikliwym wzrokiem.
- Ale to prawie cały rok! - wybuchł nie potrafiąc już hamować emocji.
- Wiesz, że najchętniej zabrałabym cię tam ze sobą, ale niestety nie mogę. Proszę nie bądź na mnie zły... - już nie hamowała łez, które teraz spływały po jej policzkach, towarzysząc cichemu łkaniu dziewczyny. Westchnął smutno i przytulił ją do siebie.
- Ale obiecaj, że mimo to wciąż będziemy przyjaciółmi.
- Obiecuję... "

Potem widywali się od czasu do czasu jak wracała do domu na wakacje, ale to nie było już to samo. Zmieniali się i powoli nieuchronnie od siebie oddalali. Każde z nich miało swoje życie i nie chciało wpychać się do niego na siłę. Aż w końcu Ross się przeprowadził i stracili całkowicie kontakt. 
Więc była bardzo zaskoczona gdy dziś do niej zadzwonił. Mile zaskoczona.

***

Draco przetarł swoje zaspane oczy. Nie chciało mu się wstawać, lecz hałas jaki panował w pokoju skutecznie mu to uniemożliwiał. Hałas... Otworzył szeroko oczy. Przecież miał osobne dormitorium... Szybko podniósł się do pozycji siedzącej, całkowicie zapominając o zmęczeniu. Gdy zobaczył kto siedzi w nogach jego łóżka, omal nie dostał zawału.

- LYNX DO CHOLERY JASNEJ!!! CO TY ROBISZ W MOIM POKOJU!!!?? - wydarł się na cały głos. 

Zmrużyła oczy.

- Wiesz Dracuśś.. - położyła specjalny nacisk na jego imię i na jej usta wypłynął satysfakcjonujący uśmiech gdy zobaczyła, że chłopak się krzywi. - jesteś o wiele milszy i mniej krzykliwy gdy tak słodko śpisz... A tak w ogóle wiedziałeś, że się ślinisz?

Spytała, a on zrobił się cały czerwony.

- Wcale się nie ślinię! - warknął przez zaciśnięte zęby. - A teraz łaskawie wytłumacz mi co robisz do cholery w moim pokoju - syknął już mocno wkurzony. 

Lynx zrobiła oburzoną minę.

- Jakiś ty miły - prychnęła - miło by było usłyszeć 'Miło cię widzieć Lynx' lub 'Co tam u ciebie?' ale nie bo po co. A podobno Malfoyowie są tacy kulturalni i w ogóle.

Paplała dalej, a chłopak siedział wzburzony. Co prawda była jego przyjaciółką, jeśli tak można nazwać ich relację, ale była też osobą, która najbardziej go irytowała i wyprowadzała z równowagi.

- Miło cię widzieć moja droga, najukochańsza Lynx - w wypowiedzenie tego zdania włożył tyle sarkazmu i ironii, że wręcz nimi ociekało. - A teraz może raczysz mi wytłumaczyć co tu robisz?

Dziewczyna jakby niezrażona jego tonem odpowiedziała mu radośnie.

- Też mi cię miło widać Dracuśśś... A co ja tu robię? - spytała już bardziej poważnie i z dziwnym błyskiem w oku. - Przekonasz się podczas śniadania - mrugnęła do niego po czym jak gdyby nigdy nic wyszła z pokoju zostawiając go lekko oszołomionego.

______________________________

Czytacie -------> Komentujcie

Bardzo chciałabym poznać waszą opinię.